Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΜΙΑΣ ΑΔΙΚΗΣ ΤΡΟΙΑΣ



Η Ελένη στα τείχη της Τροίας
Frederic Leighton
Προσφιλή μου τέκνο, την αποκαλεί ο βασιλιάς του Κακοϊλίου και την ρωτά για τον πελώριο Αγαμέμνονα, τον ασυναγώνιστο στο συμπυκνωμένο λόγο Οδυσσέα και τον δυνατό σαν κάστρο Αίαντα και εκείνη τους περιγράφει αναλυτικά.Κάτω από τα τείχη κατεβαίνει η ομίχλη του Νότου και οι στρατοί αντιμέτωποι στοχάζονται για πολλά. Οι μικροί άνθρωποι, οι Χόμπιτ Πυγμαίοι στον Ωκεανό τριγυρίζουν που τον θάνατο μοιράζει και σε μουρμουρητό βογκά . Δίνονται οι όρκοι και ένα ένα μαύρο και λευκό πρόβατο θυσιάζονται για την Γη και τον Ήλιο που τα πάντα ορά.Ο Οδυσσέας και ο Έκτωρ ορίζονται δίκαιοι επόπτες της μονομαχίας, το έδαφος καταμετρούν και ο κλήρος πέφτει στον Πάρη να ρίξει το έγχος πρώτος που τον ξανθό Μενέλαο ξυστά παίρνει και αστοχεί.Γ Ιλιάδος

160 Ὣς ἄρ’ ἔφαν, Πρίαμος δ’ Ἑλένην ἐκαλέσσατο φωνῇ·
δεῦρο πάροιθ’ ἐλθοῦσα φίλον τέκος ἵζευ ἐμεῖο,

 Ατενίζοντας τον Οδυσσέα με το βλέμμα του Πρίαμου για τα μάτια της Ελένης
 πάνω στα τείχη μιας άδικης Τροίας
  190Δ
εύτερον αὖτ’ Ὀδυσῆα ἰδὼν ἐρέειν’ ὁ γεραιός·
εἴπ’ ἄγε μοι καὶ τόνδε φίλον τέκος ὅς τις ὅδ’ ἐστί·
μείων μὲν κεφαλῇ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο,
εὐρύτερος δ’ ὤμοισιν ἰδὲ στέρνοισιν ἰδέσθαι.
τεύχεα μέν οἱ κεῖται ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ,
αὐτὸς δὲ κτίλος ὣς ἐπιπωλεῖται στίχας ἀνδρῶν·
ἀρνειῷ μιν ἔγωγε ἐΐσκω πηγεσιμάλλῳ,
ὅς τ’ οἰῶν μέγα πῶϋ διέρχεται ἀργεννάων.
Τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειθ’ Ἑλένη Διὸς ἐκγεγαυῖα·
οὗτος δ’ αὖ Λαερτιάδης πολύμητις Ὀδυσσεύς,        200
ὃς τράφη ἐν δήμῳ Ἰθάκης κραναῆς περ ἐούσης
εἰδὼς παντοίους τε δόλους καὶ μήδεα πυκνά.
Τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·
ὦ γύναι ἦ μάλα τοῦτο ἔπος νημερτὲς ἔειπες·
ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεὺς
σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης σὺν ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ·
τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φίλησα,
ἀμφοτέρων δὲ φυὴν ἐδάην καὶ μήδεα πυκνά.
ἀλλ’ ὅτε δὴ Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν
στάντων μὲν Μενέλαος ὑπείρεχεν εὐρέας ὤμους,        210
ἄμφω δ’ ἑζομένω γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσσεύς·
ἀλλ’ ὅτε δὴ μύθους καὶ μήδεα πᾶσιν ὕφαινον
ἤτοι μὲν Μενέλαος ἐπιτροχάδην ἀγόρευε,
παῦρα μὲν ἀλλὰ μάλα λιγέως, ἐπεὶ οὐ πολύμυθος
οὐδ’ ἀφαμαρτοεπής· ἦ καὶ γένει ὕστερος ἦεν.
ἀλλ’ ὅτε δὴ πολύμητις ἀναΐξειεν Ὀδυσσεὺς
στάσκεν, ὑπαὶ δὲ ἴδεσκε κατὰ χθονὸς ὄμματα πήξας,
σκῆπτρον δ’ οὔτ’ ὀπίσω οὔτε προπρηνὲς ἐνώμα,
ἀλλ’ ἀστεμφὲς ἔχεσκεν ἀΐδρεϊ φωτὶ ἐοικώς·
φαίης κε ζάκοτόν τέ τιν’ ἔμμεναι ἄφρονά τ’ αὔτως.        220
ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄπα τε μεγάλην ἐκ στήθεος εἵη
καὶ ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν,
οὐκ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆΐ γ’ ἐρίσσειε βροτὸς ἄλλος·
οὐ τότε γ’ ὧδ’ Ὀδυσῆος ἀγασσάμεθ’ εἶδος ἰδόντες.

  Σαν πυκνόμαλλον κριάρι, κριός ανάμεσα σε αμνούς να τριγυρνά, βλέπει ο Πρίαμος τον Οδυσσέα πάνω από τα τείχη. Να επιθεωρεί στιχημένους  άνδρες και να διέρχεται μέγα ποίμνιον άσπρων προβάτων. Κρατά το σκήπτρον ευσταθές ούτε μπρος  ούτε πίσω,   προσηλωμένα τα όμματα στην πολύτροφο Γη για να συγκεντρωθεί, υφαίνει τεχνάσματα  να αγορεύει με λόγους σαν πυκνές νιφάδες χιονιού και κανείς θνητός δεν μπορεί μαζί του να συγκριθεί διότι είναι στον στοχασμό συνετός πολύ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου